Romuald Karaś

Romuald Karaś

Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1935 Tomaszów
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
Dziedzina sztuki	dramat, dziennikarstwo, publicystyka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Romuald Karaś (ur. 8 lutego 1935 w Tomaszowie) – polski dziennikarz, reportażysta, publicysta, dramaturg, autor słuchowisk radiowych oraz scenariuszy filmowych i audycji telewizyjnych. Jeden z członków założycieli Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza^[1].

Życiorys

Syn Jana Karasia i Bronisławy Diupero. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach, studiował później prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W wieku szesnastu lat zadebiutował na łamach lokalnej prasy lubelskiej pisząc reportaże z Kurowa, gdzie mieszkał oraz z Puław. W 1956 r. w Życiu Lubelskim ukazał się jego pierwszy tekst. W latach 1958-1963 i od 1967 r. pracował w Sztandarze Ludu, zamieszczając tam reportaże (dodatek do pisma pt.: Kultura i życie). Od 1963 do 1990 r. należał do PZPR^[2], a następnie do PSL^[3]. Od 1963 do 1967 r. dziennikarz Kuriera Lubelskiego. Od 1970 r. mieszka w Warszawie. Był dziennikarzem w tygodnikach: Zarzewie (1970-1972), Walka Młodych (1972-1976), Tygodnik Kulturalny (1976-1977), Literatura (1977-1981; cykl pt.: Chleb nasz powszedni), Przegląd Tygodniowy (1982-1983; m.in. cykl pt.: Widziane z Brackiej). Następnie w dziale reportażu Telewizji Polskiej, autor scenariuszy filmowych i programów telewizyjnych. Od 1973 r. członek Związku Literatów Polskich, od 1986 r. wiceprezes, a w latach 1989-1992 prezes Oddziału Warszawskiego oraz członek Zarządu Głównego ZLP. Od 1982 r. członek SD PRL, a następnie SDP. Współpracował z Polskim Radiem (m.in. autor słuchowisk pt.: Król szos, Gra). Laureat Lauru Dziennikarza Warmii i Mazur (2020), przyznawanego przez Oddział Warmińsko-Mazurski Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich^[4]. W latach 2014-2021 prezes Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza^[5].

Twórczość

• Widok z bramy optymizmu (szkice biograficzne; Wydawnictwo Lubelskie 1965)
• Puławy, rozdział drugi (reportaże; Wydawnictwo Lubelskie 1967)
• Kumys na deser (reportaże; seria: "Naokoło świata"; Iskry 1969)
• Tropem anonimu (reportaże; Wydawnictwo Lubelskie 1972)
• Szukam raju (reportaże; seria: "Naokoło świata"; Iskry 1975; Wydanie 2 zmienione: Książka i Wiedza 1979)
• Himalajska tragedia (reportaże; Czytelnik 1976)
• Nazywam się Pekosiński (reportaże; Czytelnik 1977)
• Tajemnice prowincji (reportaże; Krajowa Agencja Wydawnicza 1979)
• Tabu (reportaże; Iskry 1980)
• Podeptany chleb. Reportaże interwencyjne (Czytelnik 1981)
• Strzały na Mazowieckiej (opowieść; druk: "Związkowiec" nr 0, 1-7/1984, 2-20/1985)
• Dom nad Marychą (reportaże; Czytelnik 1986)
• Ostatni odruch (powieść reportażowa; Wydawnictwo MON 1986)
• Bezimienny (dramat; 1987)
• Próba prawdy (dramat; wydanie wespół z utworem dramatycznym M. Suponin pt.: Straszydło; Wyd Inspiracje, ZG ZSMP, RSW Prasa 1989)
• Klątwa i cud. Majora Sucharskiego droga na Westerplatte (Warszawa 2017)

Odznaczenia i nagrody

• Srebrny Krzyż Zasługi (1970)
• Wielka Nagroda im. Witolda Hulewicza za rok 2020^[6].
• Nagroda "Zasłużony dla Polaków na Wschodzie" (2019)
• Nagroda im. Juliana Bruna dla młodych dziennikarzy (1963)
• Nagroda im. T. Nocznickiego (1965)
• Nagroda literacka Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie (1967)
• Nagroda Życia Literackiego (za Himalajską tragedię; 1977)
• Nagroda im. Ksawerego Pruszyńskiego (za Himalajską tragedię; 1977)
• Krzyż Świętego Jana Pawła II (2021)^[7]

Przypisy

Bibliografia

• Stowarzyszenie im. Witolda Hulewicza